மௌனமாக இருப்பவர்கள் புத்திசாலிகள். ஏனென்றால் அடக்குமுறைகளுக்கு எதிராக நீங்களும் நானும் எப்போது பேசத் துவங்குகிறோமோ அப்போது உங்களை நானும் என்னை நீங்களும் தோழர் என்று அழைத்துக் கொள்கிறோம். தோழர் என்றால் அவர்களைப் பொறுத்தவரை கம்யூனிஸ்ட். அதுவும் ஆயுதம் தாங்கிய மாவோயிஸ்ட் , புண்ணிய பாரத்தின் தேசப் பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தலானவர்கள் தோழர்கள். சேவின் மரணத்தின் பின்னர் மிகவும் கவர்ச்சிகரமான வார்த்தையாகிப் போன தோழர் என்ற சொல்லை அதற்குரிய உண்மையான அர்ப்பணிப்போடு பெற்றுக் கொள்ளும் எவருக்கும் எந்த வயதிலும் விதிக்கப்படலாம் ஆயுள் சிறை. அதைத்தான் மக்கள் மருத்துவர் பிநாயக்சென் உள்ளிட்ட தோழர்களுக்கு வழங்கி செய்தி சொல்லியிருக்கிறது ராயப்பூர் நீதிமன்றம். உள்நாட்டு அச்சுறுத்தலை எதிர்கொள்ள நீதிமன்றங்களும் விசாலமான சிறைகளும் நாடெங்கிலும் உள்ள போது இன்னொரு அமைச்சகம் தனியாகத் தேவையில்லை. இந்த உள்நாட்டு அச்சுறுத்தல்களை நாங்கள் கவனித்துக் கொள்கிறோம் என்று உள்துறை அமைச்சகத்திற்கும் சிதம்பரத்திற்கும் சொல்லியிருக்கிறது ராயப்பூர் நீதிமன்றம்.
2007- ல் ஆந்திராவில் வைத்து மாவோயிஸ்ட் தலைவர் நாராயணன் சன்யால் கைது செய்யப்பட்டார். பின்னர் விடுவிக்கப்பட்டு மூன்றாவது நாள் ராயப்பூரில் கைது செய்யப்பட்டார். அடுத்து பழங்குடி மக்களை ஆதரிக்கிற பியூஸ் குஷா கைது செய்யப்பட்டார்.பியூஸ் குஹாவிடமிருந்து கைப்பற்றியதாகச் சொன்ன கடிதத்தின் அடிப்படையில் டாக்டர் பிநாயக்சென் கைது செய்யப்பட்டார். இந்த மூவருமே மாவோயிஸ்சுகளோடு தொடர்புடையவர்கள் என்று சந்தேகிக்கப்படுகிறவர்கள் மட்டுமே , குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டவர்கள் அல்ல என்னும் நிலையில் சட்டீஸ்கர் உயர்நீதிமன்றமும், உச்ச நீதிமன்றமும் டாக்டர் சென்னுக்கு ஜாமீன் மறுத்தது. இரண்டாவது முறை உச்சநீதிமன்றத்தில் மனுத்தாக்கல் செய்த பின்னர்தான் பிநாயக்சென்னுக்கு ஜாமீன் கிடைத்தது. இதில் 71 வயது முதியவரான நாராயணன் சன்யாலுக்கு கடைசிவரை ஜாமீன் கிடைக்கவே இல்லை. இப்போது ஆயுள் தண்டனை வேறு. நக்சல்பாரி கிளர்ச்சியின் நாயகன் சாருமஜூம்தார் அழைப்பை ஏற்று வசதியாக தான் பார்த்து வந்த அரசு வேலையான வங்கி வேலையை உதறிவிட்டு அமைப்பிற்கு வந்தவர் சன்யால். முதுமையான இந்த வயதில் தனிமைச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறார்.
பிநாயக் சென் மீதான குற்றச்சாட்டுகளோ வேடிக்கையானவை 33 முறை சிறைக்குள் நாராயணன் சன்யாலைச் சந்தித்தார். நாராயணன் சன்யால் பியூஸ் குஹாவுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் பிநாயக்சென்னை தோழர் என்று அழைக்கிறார். மாவோயிஸ்டுகளோடு தொடர்பில் இருந்தார், தேசப்பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தலாக இருந்தார் இதெல்லாம்தான் சென் மீதான குற்றச்சாட்டு. ஒரு மருத்துவர் வயது முதிர்ந்த ஒரு மனிதரை சிகிச்சை தொடர்பாக சிறைக்குள் சந்திப்பதையும், இந்திய பி.யூ,சி. எல் அமைப்பின் ஒரு தலைவர் என்ற முறையில் சன்யாலைச் சந்திப்பதையும் கூட இந்திய நீதிமன்றம் தண்டனைக் குரிய குற்றமாகப் பார்த்திருக்கிறது. சிறைக்குள் பரிமாறிக் கொண்ட கடிதம் தொடர்பான குற்றச்சாட்டை சிறையதிகாரிகளே நீதிமன்றத்தில் மறுத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் நீதிமன்றம் அவர்களின் வாக்குமூலத்தை ஏற்க மறுத்து ஏற்கனவே எழுதப்பட்ட தீர்ப்பை வாசித்திருக்கிறது. இந்த வழக்கில் மாறிப்போன பிறழ் சாட்சிகளைக் கூட கணக்கில் எடுக்காமல் உலகம் முழுக்க அறியப்பட்ட ஒரு மனித உரிமை செயற்பாட்டாளரை ராயப்பூர் கீழ் நீதிமன்றமே ஏன் தண்டிக்க வேண்டும்?
மக்களிடம் நிலம் இருப்பதை அரசுகள் விரும்பவில்லை. கனிம வளங்கள் நிரம்பிய நிலம் மட்டுமல்ல விவசாய நிலங்கள் மக்களிடமிருப்பதைக் கூட அரசுகள் விரும்பவில்லை. அவைகள் பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் ஏகபோகக் கொள்ளைக்குத் தேவைப்படுகின்றன. தேவைப்படும் நிலத்தை சொந்தக் குடிகளிமிருந்து அபகரித்துக் கொடுக்கும் ஒரு தரகு வேலையை அரசு இயந்திரங்கள் செய்கின்றன. நிலம் பறிபோகிற பொது மக்களின் எதிர்ப்பென்பது இயல்பான ஒன்றுதான். அப்படியான எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்துகிறவர்கள் மாவோயிஸ்டுகளாக இருந்தாலும் மக்களாக இருந்தாலும் அவர்களை அழிக்க அரசு இயந்திரம் களமிரக்கப்படும் சல்வார்ஜூடும் மாதிரியான சட்ட விரோதப்படைகளும் களமிரக்கப்படும். நீங்கள் அரசி இயந்திரத்தை மட்டுமல்ல சட்டவிரோத ஆயுதக் குழுக்களையும் எதிர்க்க முடியாது. அப்படி எதிர்ப்பவர்கள் யார் என்றாலும் அவர்களுக்கு வயது வித்தியாசம் இல்லாமல் தண்டிக்கப்படுவார்கள். அதற்கு சாட்சியங்கள் அவசியமில்லை.
டாக்டர் சென் துவக்கத்தில் சட்டீஸ்கர் மாநில சுகாதாரத்துறை அமைச்சகத்துடன் இணைந்தும் சுரங்கத் தொழிலாளர்களுக்காக பணி செய்திருக்கிறார். எப்போது அவர் அரசு இயந்திரத்திற்கு எதிராகப் பேசத் துவங்கினாரோ அப்போதே குறி வைக்கப்பட்டு விட்டார். காந்தீயக் கொள்கையின் படி பழங்குடி மக்கள் மத்தியில் வாழ்ந்த ஹிமான்சு குமாருக்கு என்ன நடந்தது? அவர் சட்ட விரோத சல்வார் ஜூடும் படைகளின் படுகொலைகளுக்கு எதிராகப் பேசினார். அவரது ஆஸ்ரமம் நொறுக்கப்பட்டு டில்லிக்குத் துரத்தப்பட்டார். இப்போது அவர் சட்டீஸ்கரில் இல்லை. பிநாயக்சென்னும் சல்வாய்ஜூடும் படைகளின் கொலைகளுக்கு எதிராகப் பேசினார் அப்போதே அவருக்கு எதிரான தீர்ப்பை எழுதி முடித்து விட்டார்கள்.இடையில் நடந்ததெல்லாம் வெறும் கண் துடைப்பு நாடகங்கள். இப்போது சல்வார்ஜூடும் போலவே பத்திரிகையாளர்களையும் மனித உரிமை ஆர்வலர்களையும் அச்சுறுத்த இன்னொரு படையை உருவாக்கியிருக்கிறார்களாம் சட்டீஸ்கரில்.
எழுபதுகளில் தொடங்கி இன்றுவரை அஸ்ஸாமில், ஆந்திராவில், கேரளாவில், சட்டீஸ்கரில், பஞ்சாபில், காஷ்மீரில் என்று பல் வேறு மனித உரிமை செயற்பாட்டாளர்கள் இராணுவப் படைகளால் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் கொல்லப்பட்ட இந்த மனித உரிமையாளர்கள் எவரும் அருந்ததிராய், பிநாயக்சென் போன்று உலகெங்கும் அறியப்பட்டவர்கள் அல்ல அதனால் எளிதாகக் கொன்று விட முடிகிறது. ஆனால் அதை விட மோசமான அடக்குமுறையாக இந்த ஆயுள் தண்டனை அச்சுறுத்தல் உள்ளது. இந்திய வரலாற்றில் முதன் முறையாக ஒரு மனித உரிமையாளருக்கு ஆயுள் தண்டனை விதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இது அருந்ததிராய்க்கு மட்டுமல்ல அறிவுலகில் அரசின் அடக்குமுறைகளுக்கு எதிராக பேசவோ எழுதவோ துணியும் எல்லோருக்கும் எதிரான அச்சுறுத்தல். எழுதி முடிக்கப்பட்டு சிறைக்கு அனுப்பட்டு விட்ட நம் மக்கள் மருத்துவர் பிநாயக்சென்னை விடுவிப்பது என்பது நாம் உலகெங்கிலும் முன்னெடுக்கும் போராட்டங்களில் மட்டுமே தங்கியிருக்கிறது.
இந்திய அரசே!
டாக்டர் பிநாயக்சென்னை விடுதலை செய்!
எழுபது வயது முதியவர் நாராயணன் சன்யாலை விடுதலை செய்!
பழங்குடி மக்கள் மீதான வழக்குகளை திருமப்பெறு!
பிநாயக்சென் நீதிமன்ற அச்சுறுத்தல்.
Dr Binayak Sen’s Statement to the Court
I am a trained medical doctor with a specialization in child health. I completed my MBBS from the Christian Medical College, Vellore in 1972, and completed studies leading to the award of the degree of MD (Paediatrics) of the Madras University, from the same institution in 1976. After this, I joined the faculty of the Centre for Social Medicine and Community Health at the Jawaharlal Nehru University in New Delhi and worked there for two years, before leaving to join a field based health programme at the Friends Rural Centre, Rasulia in Hoshangabad, MP. During the two years I worked there, I worked intensively in the diagnosis and treatment of Tuberculosis and understood many of the social and economic causes of disease. I was also strongly influenced by the work of Marjorie Sykes, the biographer of Mahatma Gandhi, who lived at the Rasulia centre at that time.
I came to Chhattisgarh in 1981 and worked upto 1987 at Dalli Rajhara (district Durg), where, along with the late Shri Shankar Guha Niyogi and the workers of the Chhattisgarh Mines Shramik Sangh, I helped to establish the Shaheed Hospital, that continues to practice low cost and rational medicine for the adivasis and working people of the surrounding areas upto the present. After leaving Dalli Rajhara, I worked to develop a health programme among the Adivasi population in and around village Bagrumnala, which today is in Dhamtari district.
This work depended on a large group of village based health workers who were trained and guided by me. When the new state of Chhattisgarh was formed, I was appointed a member of the advisory group on Health Care Sector reforms, and helped to develop the Mitanin programme, which in turn, became the role model for the ASHA of the National Rural Health Mission. A copy of the Order of the Department of Health and Family Welfare of the Govt. of Chhattisgarh regarding my nomination to the advisory group mentioned above is attached. (Annexure 1.)
My work in the area of community health, as well as my work on Human Rights which is detailed below, has been nationally and internationally recognized. I have been awarded the Paul Harrison Award by the CMC Vellore in 2004; the RR Keithan Gold medal by the Indian Academy of Social Sciences in 2007; and have received the Jonathan Mann award for Health and Human rights from the Global Health Council in 2008. I am attaching notarized copies of the citations of these awards with this statement, and am carrying the originals for the perusal of the court. (Annexures 2, 3, 4 and 5)
I have been a member of the Peoples’ Union for Civil Liberties (PUCL) since 1981. The PUCL is an organization devoted to the preservation of constitutional civil liberties and human rights that was founded by the late Shri Jayprakash Narayan during the years of the Emergency. In Chhattisgarh, as well as in many other parts of the country, the PUCL led the campaign for the preservation of the freedom of speech, prevention of custodial violence, and for the public accountability of the police. I became General Secretary of the Chhattisgarh unit of the PUCL in 2004, and am currently the President of the State unit, and Vice President of its National body.
In Chhattisgarh, the PUCL has been in the forefront of exposing the atrocities of the police. Atrocities by men in uniform against vulnerable sections continue to be a serious problem in the state, as the front page news item in the “Sunday Times” dated 12th September 2010, annexed hereto as Annexure 6 shows. In this situation PUCL’s efforts were always directed towards the establishment of good governance and constitutional values. PUCL findings and investigations were always made available in the public domain through press releases and its own publications. One such Press Release reporting investigation into police atrocities in Village Jiramtarai, Thana Koylibeda is annexed hereto as Annexure 7. The report of one such investigation pertaining to police atrocities in Katgaon (Kanker district) was published in the “Navbharat” and “Deshbandhu” newspapers which are annexed hereto as Annexure 8and 9 respectively. A PUCL publication on the State of Human Rights in Chhattisgarh is appended to this statement. (Annexure 10). In this connection PUCL regularly corresponded with the National and State Human Rights Commissions. Copies of some of the letters sent to the PUCL by the National Human Rights Commission (collectively) and the State Human Rights Commission are attached to this statement. (Annexure 11 and 12)
Apart from investigating and documenting many cases of Human Rights abuse involving the police, the PUCL has acted as a whistleblower in the matter of exposing the true nature of the Salwa Judum. The Salwa Judum, which began in the Dantewada district in 2005, has been represented by the state government as a spontaneous peoples’ movement against the Maoists active in the area. However, an investigation led by the PUCL and involving several other Human Rights organizations revealed that it was in reality a state sponsored and state funded as well as completely unaccountable vigilante force, to which arms were provided by the government. The activities of the Salwa Judum have led to the emptying of more than 600 villages, and the forced displacement of over 60,000 people. Concerns regarding the activities of the Salwa Judum have been expressed by several independent organizations including the National Human Rights Commission. International organizations like the UNICEF have also voiced serious concern and have invited me to dialogue with them about the restoration of normalcy in the region affected by Salwa Judum. The Hon’ble Supreme Court has also, on several occasions, expressed its grave concern over the activities of the Salwa Judum and the deployment of armed vigilantes for the promotion of state policy. This has been widely reported in the press. A Table with an indicative list of agencies that have made critical observations on the Salwa Judum is attached (Annexure 13). A copy of the report on the Salwa Judum by the Chhattisgarh PUCL and other organizations (Annexure 14), and copies of the investigation reports on the Salwa Judum brought out by the Independent Citizens Initiative and Asian Centre for Human Rights are being filed along with this statement (Annexure 15 and 16 respectively). An invitation from the UNICEF, Chhattisgarh Regional Office to participate in a dialogue to seek a resolution to the crisis in Dantewada as a fallout of the Salwa Judum is similarly attached to my statement (Annexure 17).Press reports in the Hitavada, dated 23.10.2010 pertaining to the Hon. Supreme Court’s critical observations are attached (Annexure no 29), as are Certified copies of Supreme Court orders that make critical observations on the Salwa Judum are also being attached (Annexure 18)
The PUCL has also, during 2006, organized two major conventions, opposing the proposal to enact the Chhattisgarh Special Public Security Act, because it has been, and continues to be, our view that this Act contravenes the civil liberties assured to us in the constitution. I have expressed these views in the Press as well, and am attaching with this submission a copy of newspaper carrying a press report of such a convention (Annexure 19), as well as a copy of the newspaper “Chhattisgarh” dated 30th March 2006 in which my interview appears in this regard. (Annexure 20) A Civil Writ Petition (Writ Petition No 2163/2009) challenging the vires of the Chhattisgarh Special Public Security Act has been filed by the PUCL in the Chhattisgarh High Court. Certified copies of the Court orders admitting this petition and issuing notice are being filed along with this statement (Annexure 21).
For all the reasons mentioned above, the Chhattisgarh police and the state government have harboured a grudge against me, and the then DGP of Chhattisgarh, Mr OP Rathore, has gone on record threatening to take action against the PUCL and its office bearers. Copies of a newspaper of 3rd January 2006 carrying a report to this effect are attached to my statement. (Annexure 22)
I have been concerned with the rights of prisoners in my capacity as a Human Rights worker and was approached by the family of Mr Narayan Sanyal to look after his health and well being after he was brought to Raipur jail in 2006. My first visit to him in jail was in the company of his family and lawyer. Subsequently, I obtained permission from the police authorities for visiting him in jail, and visited him several times, each time applying to do so in my capacity as a PUCL office bearer. After my visits, I informed his family members about his condition over the telephone. During the course of these visits, it was brought to my notice that the surgery on his hands that was necessary for medical purposes, was being delayed due to communication problems between the jail and the doctors in the Raipur Medical College. I played a role in facilitating his surgery and kept his family informed about the process. During this period there was considerable correspondence between the prisoner’s family, jail administration and medical authorities, of which copies were marked to me. I attach along with this statement copies of the letter written by Mr Radha Madhav Sanyal (brother of Narayan Sanyal) to the Jail Superintendent with a copy to me (Annexure 23); copies of my applications to visit Mr Narayan Sanyal in jail which were obtained through an application under the RTI (Annexure 24); copy of the written permission given to me by Shri BS Maravi, Senior Superintendent of Police, Raipur (Annexure 25) and copies of the correspondence from the Jail authorities to the medical doctors mentioned above with copies marked to me (Annexure 26).
It was with similar concern for the situation of prisoners that I acted upon the letter received in the post from one Madanlal Barkhade about prison conditions in the Raipur Central Jail. I released his letter to the press in Raipur and attach the newspaper in which the aforesaid letter was published. (Annexure 27)
The documents seized from my house during the house search on 19.5.2007 were those of concern to me in the ordinary and transparent conduct of my work. Human rights organizations from all over the country used to send me books, pamphlets and documents, and there were thousands of these lying in my residence, which I also used as my office. None of the seized documents had been secretly or clandestinely obtained. Document No. A 19 was sent to me by post by Shri Govindan Kutty, Editor, Peoples’ March. Document no A 20, purported to be written by Madanlal Barkhade was similarly received by me in the regular post. The document A 21 was sent to me by Dr Kalpana Kannabiran, one of the authors of the article, then Professor at the National Law School Hyderabad, by e-mail. Article A 22, photocopy of a hand written document, and Articles A 23 and A 36 were available for distribution at a seminar on the Salwa Judum organized by the Nelson Mandela Centre for Peace and Conflict Resolution, Jamia Milia Islamia, New Delhi in January, 2007, to which I was invited , and were picked up by me there. Article A 24 was received by me in the post. Newspaper clippings A 25 to A 35 are newspaper clippings that I had maintained in furtherance of my interest in the emerging situation in Chhattisgarh.
Several policemen in the search party were involved in the process of the search at my house. Having found a document, the person finding it would hand it over to Mr Rajput. Mr Rajput would first read it, and then hand it over to me for my signature. He would also sign it himself. After we had both put our signatures on the document, he would dictate to TI Jagrit what was to be written in the seizure memo. Mr Jagrit would then make the entry, following which Mr Rajput would then hand over the document to Mr Jagrit. In this manner, each document was seized, signed, and entered in the seizure memo. None of the documents were signed by the public witnesses in my presence. Nor were the documents sealed in my presence. At the end of the search process the documents were carried away in a paper bag in an unsealed condition. Document A37 was never received by me to sign. It was not in my office, and was not seized during the search. It was fabricated after the search by the police to implicate me falsely.
When the challan in my case was filed, my advocate, Mr Amit Banerjee was present in court and received the chargesheet on my behalf. A copy of the chargesheet is annexed hereto as Annexure 28. Upon going through the charegesheet, we noticed that in the copies of articles A 19 to A 24, the signatures of the panch witnesses were not present in the documents. Copies of articles A 25 to A 37 were not supplied to us at the time. Despite a court order, the contents of the computer were copied onto DVDs without the presence of my advocate, and only DVDs of selected material from the computer were supplied later during the course of the trial. Out of the DVDs supplied, three relate to investigation of police atrocities / fake encounters in Golapally, Jiramtarai and Katgaon. My images on these tapes are in conversation with the villagers who are affected by these atrocities.
I have never seen Deepak Chaubey (PW7) until the time he testified in the court. I did not introduce Narayan Sanyal to him and his story that Narayan Sanyal was arrested from his house is patently untrue as, in fact, Sanyal was arrested in Bhadrachalam.
I submit that my prosecution is malafide; in fact it is a persecution. I am being made an example of by the state government of Chhattisgarh as a warning to others not to expose the patent trampling of human rights taking place in the state. Documents have been fabricated by the police and false witnesses introduced in order to falsely implicate me.
Binayak Sen.
அம்பேத்கர் சினிமா.
அம்பேத்கர் படம் வெளிவந்திருக்கிறது. நான் அம்பேத்கரை வாசித்ததில்லை. தலித் முரசு, நிறப்பிரிகை இதழ்களில் வந்த சில கட்டுரைகளையும் அம்பேத்கரின் சிறு வெளியீடுகளை தமிழில் வாசித்திருப்பதோடு சரி, பெரியாரை மட்டும் நீ வாசித்திருக்கிறாயா? என்று கேட்காதீர்கள் ஓரளவுக்கு வாசித்திருக்கிறேன். அந்த அளவுக்கு அம்பேத்கர் பற்றி வாசித்ததில்லை. அகன்ற நெற்றியோடும் வசீகர அழகுடைய கண்களோடும் அந்த மனிதரை கோட், சூட்டில் பார்க்கும் போது எனக்குத் தோன்றுவது இதுதான். தலித்துக்கள் என்றால் அழுக்கானவர்கள் என்ற எண்ணத்தை துடைத்தெரியவே அம்பேத்கர் அப்படி தோற்றமளிக்கிறார். தோற்றத்தில் மட்டுமல்ல தன் வாழ்வையே இந்திய ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களுக்காக அர்ப்பணித்துக் கொண்ட மகான் அவர். இவளவுதான் அம்பேத்கரைப் பற்றி எனக்குத் தெரியும் என்கிற நிலையில் இருந்துதான் நான் அம்பேத்கர் படம் பார்க்க பாலா அழைத்த போது சென்றேன். சமீபத்தில் நான் பார்த்த படங்களிலேயே மிகச் சிறந்த படங்களுள் இதுவும் ஒன்று.
ஒரு தலித் பிறந்தது முதல் சாகும் வரை இந்து மதம் தன் மீது திணித்த இழிவை தூக்கிச் சுமக்கிறான். கடல்கடந்து கல்வி கற்றாலும், கோட் சூட் போட்டாலும், ஆங்கிலம் பேசினாலும், உயரதிகாரி ஆனாலும் அந்த இழிவு அவனை விட்டு அகலுவதில்லை. இந்து மதத்திலிருந்து மட்டுமல்ல அதை உள்வாங்கி வளர்ந்து நிற்கும் கிறிஸ்தவ மத்திற்கு மாறினால் கூட அந்த இழிவை தூக்கிச் சுமக்க வேண்டியிருக்கிறது. இந்து மதத்தில் இருந்து விலகி தன்னை இந்த சகதியில் இருந்து அறுத்துக் கொள்கிற போதே ஒரு தலித் உண்மையான விடுதலை அடைகிறான். இதைப் புரிந்து கொள்ள நாம் அண்ணலைப் படிக்க வேண்டியதில்லை பெரியாரைப் படித்தாலே போதும். ஆனால் அண்ணலின் இந்தப் படத்தைப் பார்க்கும் போது முழுமையாக இதை நாம் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. கதை சொல்லும் விதம், திரைக்கதை, நடிப்பு என்று அம்பேத்கர் என்னும் ஒரு சமூக போராளியின் வாழ்வைச் சொல்லும் இந்த சினிமா இலகுவாக ரசிகனிடம் அவரை புரிய வைத்து விடுகிறது. குடும்ப வாழ்வு, லண்டன் கல்வி, வறுமை, பலவீனம் என அம்பேத்கரின் வாழ்வை மிகத் துல்லியமாக நேர்த்தியாக பதிவு செய்திருக்கிறார் இயக்குநர் ஜப்பார் பட்டேல்.
இந்தப் படத்தை மொழி மாற்றம் செய்தவர்களின் அரசியல் கோளாறுகள், வழக்கம் போல சிறுபத்திரிகையாளர்கள் மொழிபெயர்க்கும் அந்நியத்தன்மை, அம்பேத்கராக நடித்திருக்கும் மம்முட்டியில் நடிப்பை உள்வாங்கி டப்பிங் பேச முடியாமை என தமிழுக்கு வந்திருக்கும் இந்தப் படத்தில் மொழி எளிமையாக கையாளப்படவில்லை. மௌனமான சிறு விசும்பல் கண்ணீரைக் கூட மூக்கைச் சீந்தி காலி செய்திருக்கிறார்கள். அழுகைக்கும் விசும்பலுக்குமான வித்தியாசம் தெரியாமல் சீரியல் தனமான டப்பிங் எரிச்சலையும் மீறி நம்மை வசீகரிப்பது அம்பேத்கர் ஆமாம் அம்பேத்கர் மட்டுமே.
தலித்துக்களுக்கு இந்துச் சமூகங்கள் இழைக்கும் கொடுமைகள் அம்பேத்கரை உருவாக்கும் விதமும், ஓரளவுக்கு ஏனைய ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை விட வசதியான வாழ்வும் வாய்த்ததால் மட்டுமே இந்தியாவுக்கு அம்பேத்கர் கிடைத்தார். ''ஆடுகளைத் தான் பலிகொடுக்க முடியும் சிங்கங்களை அல்ல" என்று அம்பேத்கரின் தகப்பனார் மகனிடம் சொல்வதிலிருந்து இந்துச் சமூகங்களுக்கு எதிரான போராட்டம் துவங்குகிறது. கண்ணீரை அவமானமாக கருதிய அந்த மனிதர் தன் தலை மீது சுமத்தப்பட்டிருக்கும் பெரும் பொறுப்புகளை உணர்ந்து வாழ்ந்தார். லண்டனில் அவரது கல்விக்காகவும் பொருளாதார ஆய்வுகளுக்காகவும் அவர் படுகிற அவமானங்களை கூசாமல் எதிர்கொள்கிறார். தன் மக்களுக்காக கொண்ட கொள்கையில் அவர் உறுதியாக நிற்கிறார். வெள்ளை இன மாணவர்கள் அம்பேட்கரை இந்தியர் என்று இழிவு செய்யும் போது அதை அவர் எதிர்கொள்ளும் விதமும் அம்பேட்கரை தேசத் துரோகி என்று காங்கிரசாரும் காந்தியின் கைத்தடிகளும் தூற்றும் போது அதை எதிர்கொள்ளும் போதும் தொடரும் தனிமையில் அந்த மனிதர் கரைந்து போகாமல் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்கிறார். படம் முழுக்க அம்பேட்கரின் இந்த தனிமையை நாம் உணர முடியும். மனைவி நோயோடு போராடும் போது ''எனது தனிமைத் துயர் உனக்குப் புரியாது" என்கிறார்.
சேரிமக்களின் நீர் உரிமைக்காக பொதுக் குளத்தை பயன்படுத்தும் போராட்டம் அறிவிக்கும் போதும், தேர் இழுக்கும் போராட்டம் அறிவிக்கும் போதும் அரசு நிர்வாகமும், சாதி இந்துக்களும் தலித் மக்களை மட்டுமல்ல மேதை அம்பேத்கரையும் ஏமாற்றுகிறார்கள். வன்முறைக்கு பதில் வன்முறை என்று கூட அம்பேத்கர் இறங்கவில்லை. அவர் தொடர்ந்து மக்களைத் திரட்டி ஜனநாயக ரீதியான போராட்டங்களையே நடத்துகிறார். அவரும் அவரைப் பற்றிய சனக்கூட்டமும் அரசி சாதி இந்துக்களாலும் அவர்களின் அரசு நிர்வாகத்தாலும் ஏமாற்றப்படுகிறார்கள். பாகிஸ்தான் பிரிவினையை ஆதரிக்காத அம்பேத்கர் ஜின்னாவிடம் உள்ளுக்குள் இருந்து கொண்டுதான் சிறுபான்மையினர் தங்கள் உரிமைக்காக போராட வேண்டும் என்கிறார். இந்து மதத்தில் இருந்து கொண்டுதான் இந்து மதத்தை விமர்சிக்க முடியும் என்கிற தார்மீக உரிமை அளவு கோலில் சிறுபான்மை பிரச்சனையையும் அவர் அணுகியிருக்கலாம். இந்து மதத்தில் இருந்து கொண்டே தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் உரிமைகளுக்காக போராடுகிறார். தனித் தொகுதி, விகிதாசார பிரதிநிதித்துவம், வழிபாட்டு உரிமை போன்ற விஷயங்களில் தான் நினைத்த மாதிரி எதையும் அம்பேத்கரால் இந்து மதத்தையும் காந்தியையும் மீறி செய்ய முடியவில்லை. காந்தி ஒவ்வொரு முறையும் உண்ணாவிரதத்தை ஒரு ஆயுதமாக்கி நியாயமான அரசியல் கோரிக்கைகளை மிரட்டி நிராகரிக்கிறார். காந்தி உண்ணாவிரதம் இருக்கிறார் நீங்கள் பணிந்து செல்லுங்கள் என்று வந்து வற்புறுத்துகிறவர்களிடம் " காந்திக்கு உணவு ஒரு பிரச்சனையாக இல்லாமல் இருக்கலாம் " என்று சொல்கிறார். கடைசியில் பலவீனமான மனதோடு விட்டுக் கொடுத்தும் நடந்து கொள்கிறார். மனைவி கோவிலுக்குச் செல்ல விரும்பும் போது நம்மை ஏற்றுக் கொள்ளாத கடவுள் ஒரு கடவுளா? என்று கேட்கிறார். '' நீங்க அங்க போய் பின்ன ஏன் ஆலயப் பிரவேசப் போராட்டம் நடத்துறீங்க? " என்று கேட்கும் போது "அது உரிமையை நிலை நாட்ட ? " என்கிறார். தொடர்ந்து போராடுகிறார் லட்சக்கணக்கான மக்களைத் திரட்டுகிறார். ஆனால் ஒடுக்கப்பட்ட அந்த மக்களின் கோரிக்கைகள் எல்லாம் அவருக்கு முழுமையாக நிறைவேறாத கனவாகவே இருக்கின்றன. அரசியல் ரீதியாக தொடர்ந்து தானும் தனது மக்கள் கூட்டமும் ஏமாற்றப் பட்டுக் கொண்டிருப்பதுதான் அம்பேட்கரின் தனிமையே தவிற கவலைகள் தனது சுய உணர்வுகள் பற்றியதாகவோ, சொந்தக் குடும்பம் பற்றிதாகவோ இல்லை. அரசியல் சாசனம் எழுதப்பட்ட பின்னர், இந்துச் சட்டம் நேருவால் நிராகரிக்கப்படுதலோடு அவர் விலகிக் கொள்கிறார். ஒட்டு மொத்த நிராகரிப்பிற்கான எதிர்ப்பாக அவர் பௌத்த மதத்தை தழுவிக் கொள்கிறார். தன் மீது சுமத்தப்பட்ட இழிவை போக்கிக் கொண்டதாக கூறுகிறார். மக்களையும் இழிவைப் போக்க புத்த மதத்தை தழுவுமாறு செயல்படுத்தியும் காட்டுகிறார். காந்தியின் கபட நாடகங்களில் எவ்வித சமரசமும் செய்யாமல் படம் வெளிவந்திருப்பதால் காந்தியை தலித் அரசியல் நோக்கிலும் புரிந்து கொள்ள படம் உதவும்.
இந்தியில் இன்னும் இயல்போடு இந்தப் படம் வெளிவந்திருக்கிறது. குஜராத்தி நாட்டுப்புறப்பாடலான "டோலு" ( இந்தியா டுடே வெளியிட்ட இந்திய நாட்டுப்புற பாடல் தொகுப்பில் இது உள்ளது) பாடலை மிகவும் அற்புதமாக பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். எனக்கு அந்தப் பாடல் மிகவும் பிடித்தமான பாடல். தனிமையை நெருக்கமாக அந்த பாடலில் உணர முடியும். மிகவும் முக்கியமாக அம்பேட்கராக நடித்திருக்கும் மமுட்டியின் நடிப்பு. முகங்களில் ஏற்பட்ட வீக்கம், சோர்வு, கோபம், காதல் என அம்பேட்கரோடு நெருக்கமான ஒரு உணர்வை நமக்குள் ஏற்படுத்துகிறார்.
அம்பேத்கர் இறந்து ஐம்பதாண்டுகளுக்கும் மேலாகி விட்டது. வாழ்க்கை முழுக்க கசப்புகளை மட்டுமே பார்த்த ஒரு மனிதன் சிந்தித்த, எழுதிய, பெற்றுக் கொடுத்த அரசியல் உரிமைகள் தலித் மக்களை ஓரளவுக்கு முன்னேற்றியிருக்கிறது. ஒரு பார்ப்பனீயம் புதிய வடிவம் பெற்று நாளுக்கு நாள் பெரும்பான்மைவாதமாக தன்னை விரிவுபடுத்திக் கொண்டிருக்கும் அதே வேளை. நவீன பார்ப்பனர்களாக உருவாகிவிட்ட பிற்படுத்தப்பட்ட ஆதிக்க சாதிகளால் தலித் மக்களின் அந்த ஓரளவு முன்னேற்றங்களைக் கூட சகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அம்பேத்கரை அவர்கள் தலித் தலைவராக முத்திரை குத்தி முடக்கப்பார்க்கிறார்கள். அல்லது கள்ள மவுனம் சாதிக்கிறார்கள். அம்பேத்கரின் பெயரைச் சொல்லி பிழைத்துக் கொண்டவர்கள் கூட இப்போது அவரைப் பற்றி பேசுவதற்கு கூசுகிறார்கள். இந்த இடத்தில்தான் இந்தப் படம் வெளிவர நீண்டகாலமாக தொடர்ந்து எழுதி வந்த திரு. வே.மதிமாறன். வழக்கறிஞர் சத்திய சந்திரன் உள்ளிட்ட பெரியார் திராவிடர் கழகத் தோழர்களின் பணியை நாம் பாராட்ட வேண்டும். படத்தை இப்போது வாங்கியிருக்கும் எடிட்டர் லெனின், அதை மக்களிடம் கொண்டு செல்லும் பொறுப்பை ஏற்றிருக்கும் தமுஎச அமைப்புற்கும் நன்றி. இந்தப் படத்தை சேரிகளிலும் தலித் குடியிருப்புகளிலும் திரையிட வேண்டும். அதை விட முக்கியமாக சாதி இந்துக்கள் எங்கெல்லாம் வாழ்கிறார்களோ அங்கெல்லாம் இந்தத் திரைப்படத்தை திரையிட வேண்டும். பொருளாதார ரீதியாகவும், இந்துத்துவ சக்திகளின் எதிர்ப்பு காரணமாகவும் இது சாத்தியமாகுமா? என்கிற கேள்வி எழலாம். ஆனால் நிச்சயமாக அதன் சாத்தியங்களை ஆராய வேண்டும்.
ராஜபட்சே பிரிட்டன் தோல்வி தற்காலிகமானதே.
அம்சாவைப் பற்றி அடிக்கடி எழுதுவதால் கோபமடையும் நண்பர்களை இது மேலும் கோபமூட்டும் என்பதாலும் ஈழ விடுதலையை ஆதரிக்கும் சக்திகளை மேலும் இது உற்சாகத்திலாழ்த்தும் என்பதாலும் இதை எழுத நினைக்கிறேன். ஒரு வழியாக ஆக்ஸ்போர்ட் யூனியன் அமைப்பின் அழைப்பின் பெயரில் பிரித்தானியாவுக்கு வந்து இனக்கொலை குற்றவாளி ராஜபட்சே நிகழ்த்த விருந்த உரை ரத்து செய்யப்பட்டிருக்கிறது. பாதுகாப்புக் காரணங்களைக் கருத்தில் கொண்டு ரத்து செய்வதாக ஆக்ஸ்போர்ட் யூனியன் கூறியிருந்தாலும் (http://www.oxford-union.org/?a=129) இந்த முழு வெற்றிக்கும் உரியவர்கள் புகலிடத் தமிழர்களே, அதிலும் குறிப்பாக பிரிட்டன் வாழ் தமிழர்களுக்கும், பிரித்தானிய தமிழ் பாரம் அமைப்பிற்கும் , இதில் பங்குபெற்ற பொது மக்களுக்கும், பத்திரிகயாளர்களுக்கும், போருக்கு எதிரான முற்போக்கு சக்திகளுக்கும் நன்றி சொல்லியே ஆக வேண்டும். இது ராஜபட்சே உள்ளிட்ட பௌத்த பேரினவாத இலங்கை அரசுக்கு மட்டும் கிடைத்த தோல்வியல்ல, பதவி உயர்வு பெற்று லண்டனுக்குச் சென்று சென்னையில் நடத்தியமாதிரியே ஒரு சதுரங்க விளையாட்டை நடத்தலாம் என்று நினைத்திருந்த அம்சாவுக்கும் கிடைத்த தோல்வியாகும். எனது இந்த உற்சாகத்திற்கு காரணம் இதுவேயாகும். எல்லோரும் விலைபோய் விட வில்லை என்பதையும் எல்லோரையும் விலைக்கு வாங்கி விட முடியாது என்பதையும் பிரிட்டன் வாழ் தமிழ் மக்கள் இனவெறிச் சக்திகளுக்கு உரைத்திருக்கிற அதே நேரம். இது ஒரு தற்காலிக வெற்றி மட்டுமே என்பதனை நினைத்து எதிரி செல்லும் இடமெல்லாம் எதிர்ப்பை விரிவு படுத்தி அவரையும் அவரது குடும்பத்தினரையும் போருக்கு துணைபோனவர்களயும் தண்டிக்க வேண்டும் என்பதே தமிழ் மக்களின் விருப்பம்.
ஐம்பதாயிரத்திற்கும் அதிகமான தமிழ் மக்களை அவர்களின் பாரம்பரீய நிலங்களிலேயே கூட்டுக்கொலை செய்து நாடற்றவர்களாக்கி இருக்கிறது. தமிழ் பேசும் சிறுபான்மை மக்களின் வழிபாட்டுத் தலங்களை பௌத்த விஹாரைகளாக மாற்றுகிறது பேரினவாத இலங்கை அரசு
. பௌத்த பேரினவாத சிங்கள அரசு தமிழ் மக்களை நிம்மதியாக வாழவும் அனுமதிக்காத நிலையில் இந்தியாவின் ஆதரவோடு சர்வதேச ரீதியில் தனக்கு ஏற்பட்டுள்ள களங்கத்தைக் கழுவ லண்டனுக்குப் பயணமாகியிருக்கிறார் இனக்கொலை குற்றவாளி ராஜபஷ்சே.. ஒவ்வொரு முறை தமிழ் மக்கள் இனப்படுகொலை, அரசு பயங்கரவாதம் என்றும் பேசும் போதெல்லாம், இந்தப் படுகொலைகளுக்கு புலிகளே காரணம் என்று குற்றம் சுமத்தி சிங்கள இனவெறி அரசின் படுகொலையை சமன் படுத்தி, பயங்கரவாத இலங்கை அரசை காப்பாற்றும் வேலையை செய்து கொண்டிருக்கிற சீர்குலைவு சக்திகள் இப்போது இந்தப் போராட்டங்கள் யாவும் புலிகளின் தூண்டுதலின் பெயரில் நடந்ததாக பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். ஈழ விடுதலை எதிர்ப்பாளர்கள் சொல்லும் இதே வார்த்தைகளைத்தான் லலித் வீரதுங்கவும் சொல்லியிருக்கிறார். (http://www.priu.gov.lk/news_update/Current_Affairs/ca201012/20101202oxford_union_camcels_presidents_address.htm) சேனல் 4 தனது இரண்டாவது இனக்கொலை வீடியோவை வெளியிட்டுள்ளது. பாலியல் ரீதியான வசவுகளும், காட்சிகளுமான இந்த வீடியோவை இதற்கு மேல் ஒளிபரப்ப முடியாத அளவில் கோரமானதாகவும், கொடூரமான சொற்பிரயோகம் உள்ளதாகவும் உள்ளதாக ஒளிபரப்பை இடை நிறுத்திய சேனல்-4 அதை போர்க்குற்ற விசாரணைக்குழுவுக்கு அனுப்பி தன் கடமையைச் செய்துள்ளது.
இந்தியா
.பயங்கரவாத இலங்கை அரசை அதன் போர்க்குற்றங்களில் இருந்து பேணிப்பாதுகாப்பது இந்திய அரசுதான். இந்திய பெருமுதலாளிகளுக்கான சந்தையாக ஒட்டு மொத்த இலங்கையும் மாற்றப்பட்டுள்ள நிலையில் சமீபத்தில் இலங்கை சென்று வந்த எஸ்.எம்.கிருஷ்ணா தமிழ் அரசியல் கட்சிகளைச் சார்ந்த எவரையும் சந்திக்க மறுத்து விட்ட நிலையில், டக்ளஸ் தேவானந்தாவுக்கு இந்தியா வரும் படி அழைப்பு விடுத்துள்ளது. பூட்டான், நேபாளத்தில், தனது கைப்பொம்மைகளை ஆட்சியில் இருத்தி அல்லது இருத்த துடிப்பது போல தமிழர்களின் பிரதிநிதியாக டக்ளஸ் என்னும் பொம்மையை உருவாக்கிவைத்துள்ளது. இத்தனைக்கும் தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு மிகவும் தாழ்ந்து ராஜபட்சேவுடன் அனுசரணையாகச் செல்லத் தயார் என்று அறிவித்த பின்னரும் இந்தியாவோ, இலங்கையோ அவர்களை ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை. ஈழத் தமிழ்ர்களுக்காக ஐம்பதாயிரம் வீடுகளைக் கட்டுவதாக அறிவித்துள்ளது இந்திய அரசு. கார்கில் போரில் உயிர்நீத்த இந்திய வீரர்களுக்காக ஆதர்ஷ் வீட்டு வசதித் திட்டத்தில் நடந்த ஊழல்தான் நினைவுக்கு வருகிறது. தட்டிக்கேட்க ஆளில்லாத ஈழ மக்களுக்கான வீடு கட்டும் திட்டத்தில் எவளவு கொள்ளையடித்தாலும் கேட்க நாதியற்ற சூழலை இந்திய கட்டுமான நிறுவனங்களும் அரசியல் வாதிகளும் பயன்படுத்திக் கொள்ளப் போவதன் முன் அறிவிப்பே இந்த வீடு கட்டும் திட்டம். இந்தியாவின் இந்த சொந்த நலனைப் புரிந்து கொள்ளாமல் இன்னமும் அநேக ஈழத் தமிழர்களும், தமிழக ஈழ விடுதலை ஆதரவாளர்களும் இந்தியாவை நம்பி ஈழப் போராட்டத்தை முன்னெடுக்கலாம் என நினைக்கின்றனர். இந்தியாவை மட்டுமல்ல உலகின் எந்த ஒரு அரசையும் நம்பி ஒரு இனவிடுதலைப் போராட்டத்தை முன்னெடுப்பது எஞ்சியிருக்கும் மக்களின் அழிவுக்கே இட்டுச்செல்லும் ஆனால் அதே நேரம் அரசுகளுக்கிடையிலான முரணை ஒரு போராளிக் குழு பயன்படுத்துவதென்பது வேறு. அரசுகளை அண்டி போராடுவதென்பது வேறு, மாவோயிஸ்டுகள் ஆளும் வர்க்க முரண்களை மிகவும் துல்லியமாக கையாள்கிறார்கள். இந்தியாவை இன்னமும் புரிந்து கொள்ளாத மக்கள் இனியாவது இந்தியாவின் விஸ்தரிப்பு நோக்கத்தை அதன் எல்லை கடந்த வணிக யுத்தத்தை , மக்களிடம் இருந்து நிலங்களை பறித்தெடுக்கும் அதன் முதலாளித்துவ நலனை புரிந்து கொள்ள முன்வரவேண்டும்.
தமிழ் மக்களால் முடியும்.
ஈழ மக்கள் முடமாக்கப்பட்டு முடங்கியிருக்கும் நிலையில் இலங்கைக்கு வெளியே வாழும் கோடிக்கணக்கான தமிழ் மக்கள் மீது ஈழப் போராட்டத்தின் பொறுப்பும் கடமையும் தங்கள் மீது சுமத்தப்பட்டிருப்பதாக நினைக்கிறார்கள். அது உண்மையும் கூட முன்னரைப் போலல்ல பெரும் இனப்படுகொலையின் பின் கிடைத்துள்ள அனுபவம் புகலிடத் தமிழர்களின் பார்வையை விரிவு படுத்தியிருக்கிறது. பல் வேறு சிங்கள முற்போக்கு சக்திகளுடன் அவர்கள் தங்களின் உரையாடலை இப்போது தொடங்கியிருக்கிறார்கள். இப்போது ராஜபட்சேவுக்கு நடந்த எதிர்ப்பிலும் சிங்களத் தோழர்களின் பங்கு இருக்கிறது. கருணாரட்ண விக்கிரமாகு போன்றவர்களின் மாவீரர் தின உரை மிகவும் நம்பிக்கையளிப்பதாய் உள்ளது. நான் லண்டன் சென்றிருந்த போதும் சில சிங்கள நண்பர்களைச் சந்தித்தேன் தமிழ் மக்களின் நிலை குறித்து ஆழ்ந்த கவலைகளை வெளிப்படுத்திய அவர்கள் தமிழ் மக்களோடு இணைந்து இலங்கை அரசுக்கு எதிராக செயல்பட்டுக் கொண்டிருப்பதாகவும் தெரிவித்தார்கள். இப்போது இந்த இனக்கொலை குற்றவாளிகளை தண்டிப்பது யார் என்பதே தமிழ் மக்களிடம் உள்ள கேள்வி. இன்னர் சிட்டி பிரஸ், லே மாண்டே, சேனல் 4, கார்டியன், என தமிழ் மக்கள் மீது நடத்தப்பட்ட போர்க்குற்றங்களை சர்வதேச அளவில் கொண்டு சென்ற ஊடகங்களுக்குப் பின்னால் இப்போது ஈழப் படுகொலைகள் தொடர்பாக விக்கிலீக்ஸ் இணையமும் குறைந்த அளவிலான குறிப்புகளை வெளியிட்டுள்ளது. விரைவில் மூன்றாயிரத்திற்கும் அதிகமான போர்க்குற்ற ஆவணங்களோடு அமெரிக்க ராஜாங்க அதிகாரிகளுக்குமான தொடர்பு குறித்தும் அது விரைவில் வெளியிட இருக்கிறது .( http://cablegate.wikileaks.org/articles/2010/Sri-Lankan-President-s-alleged-war.html) ஆக ஈழப் படுகொலைகளை சாட்சியமற்ற படுகொலைகள் என்று சொல்ல முடியாது. எண்ணற்ற சாட்சியங்கள் இரைந்து கிடைக்க குற்றவாளிகளை தண்டிப்பது யார் என்றுதான் தெரியவில்லை. உலக நாடுகளின் இந்த மௌனத்தை பயன்படுத்திக் கொண்ட இலங்கையும் கண் துடைப்பிற்காக ஒரு விசாரணைக் குழுவை அமைத்துள்ளது. கொலை செய்தவர்கள் தங்களைத் தாங்களே விசாரித்துக் கொள்ளும் ஒரு புதிய நடைமுறையை உலகிற்கு பகடியாக வைக்கிறது இலங்கை அரசு. விசாரணை நடந்து வந்த நிலையிலேயே காணாமல் போனோரின் உறவினர்கள் சொன்ன குற்றச்சாட்டுகளை நிராகரித்திருக்கிறார் இராணுவத் தளபதி. இந்த கற்றுக் கொண்ட பாடங்கள் குழுவின் அறிக்கை என்னவாக வெளிவரப் போகிறது. என்பதை இப்போதே நாம் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது என்னும் நிலையில் , சர்வதேச அளவில் விசாரணைகள் நடைபெறும் என்று அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. உண்மையிலேயே விசாரிப்பார்களா? அல்லது விசாரிப்பது போல நடிக்கிறார்களா? என்பது தெரியவில்லை. இலங்கை இனப்படுகொலை என்பது இந்தப் பிராந்திய அரசுகளின் கொலைகளை ஊக்குவிக்கும் ஒரு முன்னுதாரணமாக மாறி விட்டது. வன்னியில் மேற்கொண்ட யுத்த வடிவத்தை இந்தியா தனது சொந்தக் குடிகள் மீது ஆனால் மெல்ல மெல்ல பயன்படுத்தத் துவங்கி விட்டது. நவீன மயப்படுத்தப்பட்டு விட்ட போர் முறையில் பேரழிவு ஆயுதங்களைப் பயன்படுத்திய இலங்கையை தண்டிக்க வேண்டும். அவர்களை தண்டிக்கும் உரிமை உலகெங்கிலும் உள்ள தமிழ் மக்களுக்கே உண்டு. ராஜபட்சேவுக்கு லண்டனில் தமிழ் மக்களின் போராட்டத்தால் சாத்தியமானதை விரிவு படுத்த வேண்டும். இந்தப் போராட்டமும் மகிந்தாவுக்கு கிடைத்துள்ள தோல்வியும் தற்காலிகமானதே, போர்க்குற்றவாளி தண்டனைக்குள்ளாகும் வரை தமிழ் மக்கள் போராட வேண்டும். மனித குலத்திற்கும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வுக்கும் நம்பிக்கை ஏற்படுத்தும் வகையில் ராஜபட்சே குழுவினர் தண்டிக்கப்படும் வரை தமிழ் மக்களின் மங்களில் ஏற்பட்டுள்ள ரணங்கள் ஆறாது.